قرن ما روزگار مرگ انسانيت است...

سينه دنيا ز خوبی ها تهی است...

صحبت از آزادگی ,پاکی ,مروت, ابلهی است

صحبت از موسی و عيسی و محمد نا بجاست

قرن ، قرن ” موسی چومبه ” هاست

روزگار مرگ انسانيت است

من که از پژمردن یک شاخه گل

از نگاه ساکت یک کودک بیمار

از فغان یک قناری در قفس

از غم یک مرد در زنجیر

حتی قاتلی بر دار

اشک در چشمان و بغضم در گلوست

وندرین ایام، زهرم در پیاله، اشک و خونم در سبوست

مرگ او را از کجا باور کنم؟

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

وای! جنگل را بیابان می کنند

دست خون آلود را، پیش چشم خلق پنهان می کنند...

هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا

آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست

فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست

در کویری سوت و کور

در میان مردمی با این مصیبتها صبور

صحبت از مرگ محبت ,مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است...     
          

                                                            فریدون مشیری

قرن ها از مرگ آدم هم گذشت...

ای دريغ,آدميت برنگشت!

نظرات شما عزیزان:

فاطمه

ساعت18:23---25 شهريور 1390

[وب سایت]

سلام وب خوبی داری من عاشق متن های کوتاه و با ارامش هستم ورازئ نیاز با خدا راستی به منم سر بزن بای

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: